-
چهارشنبه ۲۷ عقرب ۱۳۹۴ - ۱۹:۱۳عبدالخالق فصیحی«تبسم شکریه فریاد عدالتخواهی، نفی تبعیض، نفی خیانت و خشونت، طرح جامع امنیت و دوستی را که نشانه حیات جمعی است در شریان نیمه خشکیده ما و مردم افغانستان به جریان درآورد. برق چشمان شهدای زابل، هرچند در لحظهی جدا شدن از بدنهای رنجورشان، کمفروغ و نزدیک به خاموشی رسیدند، اما اندک زمانی پسازآن، گردوخاک این منطقه تشنه به خون هزاره را پسزده و تابندهتر از هر وقت دیگر تاریکیهای تبعیض را روشن کردند. چشمان این سرهای افتاده در جاده شاهجوی زابل، لحظهی به ستارههای آسمان خیره شدند، ولی خود با لب خند تمام به هفت ستاره درخشان تبدیلشده و در آسمان تاریک افغانستان و جهان تابیدند.»