صفحه اصلی / آرشیو دسته "سیاسی"

«علما و طلاب نه تنها در عرصه اخلاقی مبتذل و حریصانه و مفلس که در عرصه علمی نیز حقیر و ذلیل ظاهر گشته‌اند. وقتی علما و طلابی که هر کدام‌شان مدارک بالایی علمی را در زیر بغل گرفته‌اند آدمک‌های دارای قدرت و ثروت را دنبال می‌کنند، و سخنرانان ایده‌آل و مورد پسندشان عزیزالله شفق که جز شعارهای کلی دوران دهه شصت هجری چیزی در انبان خویش ندارد و سواد لازم برای ارایه سخنان باب روز را هم ندارد، این‌ها از آن طرف دنیا او را دعوت می‌کنند تا این‌ها استفاده نمایند، معلوم است که فاجعه در میان علما و طلاب تنها در مسایل اخلاقی خلاصه نمی‌شود!.»

«در دوران حکومت نجیب، دولت افغانستان با پناه دادن به مخالفان سیاسی حکومت پاکستان، عملا پاکستان را تهدید سیاسی می‌کردند. پاکستان در برابر نجیب عقده گرفتند. رهبران جهادی افغانستان را حمایت کردند و نجیب را توسط طالبان به دار آویختند. جهاد در افغانستان، تلاش برای صلح و برابری نه بلکه جنایت بود. هشت ثور، آغاز "عصر بی شرافتی‌ها" (تعبیر از شوپنهاوور) در افغانستان گردید. از آن پس افغانستان روی خوش به خود ندیده است.»

«در عصری که تمام رهبران جهادی، از جنگ و تفنگ و جهاد می‌گفتند. مزاری، طرح نظام فدرالی افغانستان و راه‌حل مساله افغانستان از رهگذر انتخابات را پیشنهاد می‌کرد. در عصری که گروه‌های جهادی، کتاب می‌سوزاندند و کمونیست‌ها میراث‌های فرهنگی کشور را به شوروی انتقال می‌دادند؛ مزاری «خبرنامه وحدت» و گروه‌های فرهنگی به وجود می‌آورد. سازمان نصر و سپس حزب وحدت دوران مزاری، ازلحاظ فرهنگی در میان تمام گروه‌های جهادی تکین است. در عصری که احمدشاه مسعود و سیاف؛ سینه‌های مردم غریب افشار را می‌دریدند؛ مزاری عزیز رویش را به پاکستان فرستاد تا همراه دایفولادی «امروز ما» را به نشر برساند.»

«سخنانت روشن و شفاف بود، چون بر پایه‌ی آرمان سخن می‌گفتی. نه اشک تمساح می‌ریختی و نه عنوان پهلوان‌پنبه‌ای را یدک می‌کشیدی. نه در بازی‌های سیاسی مسافر بودی و نه دست به خیانت زدی، بلکه خودت محور بوده و از خود حرف داشتی. با شجاعت و شهامت تمام مطالبات مردم را مطرح و از منافع آن‌ها دفاع می‌کردی. تو برای خودت هیچ‌چیز نخواستی، ولی برای مردم همه‌چیز می‌خواستی. برای تحقق خواسته‌های مردم مقاومت کردی و حتی که در این راه، جانت را هدیه کردی. آنچه گفتی همه ثبت تاریخ شده است، ولی شاه‌بیت آن‌که «من می‌خواهم دیگر هزاره بودن جرم نباشد» بیش از همه در قلب مردم حک‌شده است.»

«جنبش روشنایی منطق و گفتمان عدالت‌خواهی را از سطح هزاره و درون قومی به سطح فراقومی ارتقا بخشید و گفتمان عدالت‌خواهی را در فضای سیاسی- اجتماعی کشور توسعه و گسترش داد. عدالت سیاسی که یکی از شاخصه عدالت و حقوق اساسی هر شهروند است آن را در سطح کلان و فراگیر به‌عنوان داعیه و مطالبه اجتماعی خواستار گردید و برای همه اقوام محروم خواهان توزیع عادلانه امکانات و مشارکت سیاسی شد. جنبش با عمق‌بخشی به گفتمان عدالت‌خواهی تحول جدیدی آفرید و مردم را به نابرابری و تبعیض سیستماتیک نظام فاسد و ستم‌پیشه اشرف غنی و عبدالله آشنا نمود و آگاهی بخشید.»

« ما تظاهر کنندگان امروز در حالی در برابر کنفرانس امنیتی مونیخ دست به گردهمایی عدالت‌خواهانه زده‌ایم که خیابان‌های کابل برای فعالیت‌های مدنی مسدود شده است و حکومت افغانستان با استفاده ابزاری از گروه‌های تروریستی و اعمال خشونت عملا امکان اعتراض مدنی را از مردم سلب کرده است. ما از جامعه جهانی می‌خواهیم که حاکمان افغانستان را وادار کند که امنیت اجتماعات و تظاهرات مدنی و مسالمت‌آمیز را تامین کند و به صدای اعتراض شهروندان خود گوش فراداده و مطالبات قانونی و عدالت‌خواهانه آن‌ها را بپذیرد.»

«مردم از دولت مردان خود انتظار داشتند که در حاکمیت حافظ منافع‌شان باشند اما با کمال تاسف که این‌ها آن‌قدر شخصیت و شهامت نداشتند که مردم خود را فراموش نکنند بلکه از فرط حقارت و کوچکی نه تنها حافظ منافع مردم خود در قدرت نشدند که همچون عروسک‌های کوکی، ارگ، هرچه کوک‌شان کردند این‌ها همان را خواندند و رقصیدند و به نمایش گذاشتند. وقتی مردم از این‌ها نا امید شدند خودشان تصمیم گرفتند که علیه این روند بایستند و جلو اعمال تبعیض و تعصب را بگیرند، این‌ها همکاری که هیچ، حتی به نفع مردم خود سکوت هم نکردند.»

«تاکنون جامعه بین‌المللی خوب متوجه بوده‌اند که عدالت‌طلبان جنبش روشنایی، خواسته‌های برحقشان را با منطق که نشانه‌ی فرهیختگی و مدنیت آن‌هاست، مطرح کرده‌اند، اما این شیوه، نه از روی عدم آشنایی به فن سیاست که به خاطر صلح‌دوستی، برادری، پرهیز از ایجاد تنش و عصبیت‌های قومی و مصالح ملی بوده است. عدالت‌خواهان به‌حق می‌دانند و درک کرده‌اند که منطق سیاسی دولت چیست؟ منطق دولت، ترور و قتل‌عام مردم بی‌گناه در راستای انحصار سازی قدرت است، اما مردم هنوز توحش را با گل پاسخ داده است.»

«این ساختار معیوب با کنشگران فاسد در درون آن نمی‌تواند راه اصلاح کشور و نجات مردمان این مرزوبوم باشد. خرد جمعی که شعار محوری این تحرک اجتماعی است باید با یک مکانیزم درست در مرحله عمل ظهور و نمود پیدا کند. ایده‌های اهل خرد و اندیشه‌های راهگشای آنان به جد گرفته شود. این مهم وقتی میسور است که شورای عالی صادقانه، هوشیارانه و به‌صورت کارشناسانه، در پی سهیم کردن مردم و نخبگان برای قدرتمند سازی جنش مردمی باشند. طرح پرونده‌سازی برای سردمداران فاسد و بی‌کفایت در دادگاه‌های بین‌المللی، طرح تغییر ساختار نظام متمرکز تک قومی، باید از همین اکنون و در همین راستا کلید بخورد.»

«در حکومت و سیاست رنگین‌کمانی اشرف غنی نیز اعمال سیاست تعصب، تبعیض و تحقیر به‌صورت عریان و دردناکی دنبال می‌شود غنی جامعه را به گروه برتر و دون‌پایه‌تر دسته‌بندی کرده و آن‌چنان سیاست ‌تبعیض‌آمیز به خرج می‌دهد که دست همه اسلاف خویش را از پشت بسته و در پشتونی کردن قدرت گوی سبقت را از همه مستبدان گذشته این کشور ربوده است. قبل از روی کار آمدن غنی، اندک برق امیدی به تغییر و تحول رو به عدالت در دل غیر پشتون‌ها می‌جهید. با تاسف با قبضه کردن قدرت سیاسی توسط غنی، روند پشتونسازی کردن قدرت و نفی دیگران حرکت پرشتابی را در پیش گرفت.»