تقویم زمان در حال عوض شدن است. سال ۱۴۰۲ مرثیه خداحافظی و سال ۱۴۰۳ سرود آغاز را زمزمه کرده و مژده‌ی آمدن و هدیه دادن بهار را به مردم می‌دهد. اکنون لحظه‌های پایان و آخرین لحظه‌های سال ۱۴۰۲ است. این پایان مثل هر پایانی مقداری تراژیک و غم‌انگیز است. چون در طول دوازده‌برج با این سال انس گرفته بودیم و اینک که دارد بساط خود را برچیده و مرثیه خداحافظی می‌خواند متاثر کننده و حس غریبی از دست دادن به انسان دست می‌رسد. از طرفی چون سال نو به‌عنوان مهمان نو پا می‌گذارد و سخن از آغاز نو و بهار نو و طبیعت نو و… هست مقداری درد آن جدایی و فراق سال را کمتر می‌کند.

انسان در چنین شرایط و اوضاع که میان ماندن و رفتن گیر می‌کند و گاهی دچار شک و تردید می‌گردد که ماندن را انتخاب کرده و دوست داشته باشد یا رفتن به‌سوی فردا و طی کردن مسیر ناپیدا و ناآشنا را برگزیند و با چیزها و رویدادهای تازه و نو و تجربه نشده و ارتباط برقرار نماید. ازآنجایی‌که گذر زمان و رفتن به‌سوی فردا جبری است و خیلی انتخابی نیست ناگزیر میان ماندن و رفتن آشتی برقرار کرده و با سال کنونی خدا حافظی و از ورود سال جدید به گرمی و با امید فردای بهتر استقبال می‌کنیم. ورودش را جشن می‌گیریم و شادی سر می‌دهیم و به همدیگر، به اعضای خانواده و اقوام و خویشاوندان و آشنایان تبریک گفته و مقدمش را گرامی می‌د‌اریم.

رفتن سال پار و آمدن سال نو طبیعی است که کم‌وبیش احساسات دوگانه و متضادی را پدید بیاورد. غم از دست دادن و شادی‌ای به ست آوردن. این‌گونه احساسات شاید عادی باشد اما آنچه غم رفتن سال را راحت‌تر و قابل‌پذیرش و حتی دلپذیر می‌کند آمدن بهار نو همراه با سال نو است. آمدن بهار همراه با سال نو در حوزه تمدن نوروز، یکی از زیباترین رویدادهای تاریخ تقویمی است که با سال‌های سایر حوزه‌های تمدن بشری تفاوت آشکار و قابل‌توجهی دارد. سال نو میلادی زمانی نو می‌شود که همراه با تغییر فصل نیست. وسط فصل زمستان سال میلادی نو می‌گردد و یا تقویم هجری قمری که کلا در گردش است هرسال نو آن در فصل‌های مختلف واقع می‌گردد؛ لذا با تغییر سال طبیعت تغییر نمی‌کند و فقط تقویم تغییر می‌کند اما نوروز با خود واقعا روز نو را به ارمغان می‌آورد. با نوروز بهار آغاز می‌گردد.

نوروز، روز نوی است که با خود بهار را می‌آورد. بهار تحفه نوروز است. تحفه‌ی بهتر و زیباتر و دلکش‌تر از بهار وجود دارد که بتوان روی آن انگشت گذاشت؟ شاید یکی ز دلایلی که خداحافظی سال را آسان می‌کند همین تحفه بهار توسط نوروز باشد. تحفه بهار، تحفه‌ی بسیار زیبا و استثنایی است. جشن و پای‌کوبی در جشن کریسمس و سال نو میلادی هرچند به دلایل وضعیت و شرایط اقتصادی، فرهنگی و… پرشکوه است اما یقینا روز نو به معنای واقعی کلمه ندارد و تحفه‌ای همچون بهار را عید کریسمس ندارد.

ما در آخرین لحظات سال ۱۴۰۲ قرار داریم. سال ما دارد نو می‌شود. با این نو شدن سال، طبیعت ما نو می‌شود. بهترین بخش زمان‌های یک‌ساله بخش بهار است. همراهی بهار با نوروز، نوروز را واقعا نام بامسمایی نموده است. نوروز تا چندساعتی دیگر وارد می‌شود و مردم حوزه نوروز قدم مبارکش را گرامی می‌دارند و آمدن بهار را خوش‌آمد می‌گویند اما در آغاز این سال و روز نوی نوروز، آرزوی نو شدن روزها و بخش‌های تاریخی، اجتماعی و اقتصادی خود را نیز دارند و سر سفره‌ی هفت‌سین خود دعا می‌کنند و علاوه بر این‌که ایام طبیعی‌شان زیبا شده، خواهان تغییر و زیبا شدن سرنوشت سیاسی و امنیت و رفاه اجتماعی و… خود نیز هستند. امیدواریم که این سال با قدم‌های بهار طبیعی خود، بهار تاریخی را نیز به ارمغان بیاورد و صرفا تقویم سال تغییر نکند و انشا الله که تقویم تاریخ نیز تغییر کند و با خود بهار تاریخی، اجتماعی، سیاسی اقتصادی را به‌عنوان تحفه به همراه داشته باشد. آرزو می‌کنیم که این سال، سال برآورده شدن آرزوهای همه‌ی انسان‌ها و انسان‌های حوزه نوروز و اخصا مردم خسته و درمانده تاریخ افغانستان باشد و امسال آخرین سال رنج و محنت، آوارگی، جنگ‌ها و خشونت‌های طالبانی و اصلاح مفسدین و دزدان اموال عمومی و غارتگران سرنوشت سیاسی و اجتماعی باشد. هرروزتان نوروز و نوروزتان پیروز!