به مناسبت میلاد فرخنده‌ی امیرالمومنین علی(ع)

میلاد سراسر نور مولود بیت حرمت، مدار حق و حقیقت، چشمه‌سار علم و حکمت، محور دادگستری و عدالت، نمونه و پرچم‌دار شجاعت، اسوه و پیشوای صبر و استقامت، طلایه‌دار امامت و عهده‌دار ولایت، شاخص و میزان عبادت، امیر بیان، مولای متقیان، دارنده علم راسخان، مفسر، معلم و مبین قرآن، در هم کوبنده ستمگران، یار و دادرس مظلومان و یتیمان، ساقی حوض جنان، مقیاس اعمال بندگان، تاجدار “هل اتی”  مصداق کامل ” لافتی”، آیت عظمی “الله” جانشین برحق و بلافصل حضرت مصطفی (ص)، بنده خالص و مخلص خدا، مصداق تام و اکمل نعمت مطلق “اله” امیر مومنان علی (علیه‌السلام )  بر همه رهروان و ره پویان راه حضرتش مبارک باد.!

انسانی که به‌واقع، بیان و قلم را توانایی و یارایی توصیف او نیست … او که با شگفتی زاده شد و با معیار دیگر زیست و به‌گونه‌ای دیگر ماند و باحالتی برتر رفت. او که در قوس نزول و وجود نوری، همسان و به مرتبت و منزلت جان پیامبر (ص) مفتخر شد. در عرصه‌ی صعود نیز افتخار همشانی و هم‌طرازی با کتاب خدا و معلم و مفسر و مجری دستورات آن معجزه‌ی ابدی و یادگار جاودان رسول خاتم را با خود داشت. و به امر آفریدگار حکیم و نص پیامبر عظیم، آن امانت بزرگ و سترگ را به جانشینان شایسته‌ی پس از خود، سپرد، که اینک و تا هرگاه که خدای متعال، اراده کند، عهده‌دار آن امانت عظیم الهی، ولی‌الله اعظم و خاتم اوصیا حضرت بقیه‌الله (عج) می‌باشند.

بیان و توصیف چنین انسانی را بهتر است از زبان قرآن که عدل و همشان و هم‌طراز آنان، و نیز گفتار و احادیث خود آن‌ها، ببینیم و بشنویم: به قول شاعر:

” آفتاب آمد دلیل آفتاب   گر دلیلت باید از وی رخ متاب”

اشارات

 اشاره یکم:

شگفتی ولادت: به نقل متواتر و صریح تاریخ، از ابن عباس و دیگران، امیر المومنین علی (ع) در سال سی عام‌الفیل، در روز جمعه در خانه کعبه و به‌طور اعجاز آمیز و بی‌مانند، به دنیا آمد و به گفته‌ی مادر گرامی‌اش (فاطمه بنت اسد) اسم او با پیامی از غیب، “علی” نهاده شده است، علامه مجلسی، بحارالانوار، ج۳۵، ص ۸ و شیخ مفید، ارشاد ص ۳

اشاره دوم:

دوران کودکی با پیامبر (ص): خداوند پیامبر را پس از شیرخوارگی با بزرگ‌ترین فرشته‌ها همراه کرد تا او را در راه بزرگواری‌ها و خوبی‌ها رهنمون باشد. من نیز از پیامبر پیروی می‌کردم چنان‌که کودک شیرخوار از مادر. در آن هنگام که اسلام در هیچ خانه‌ی راه نیافته بود، فقط پیامبر و همسرش خدیجه (س) مسلمان بودند، از مردان، من اولین مسلمان بودم. نور وحی و رسالت را می‌دیدم و بوی پیامبری را می‌بوییدم.  (نهج‌البلاغه قسمت آخر خطبه‌ی ۲۳۴)

اشاره سوم:

علی (ع) مدار حق بودن: به‌تصریح پیامبر اکرم (ص): ” علی مع الحق و الحق مع علی اللهم ادرالحق مع علی حیث دار” به تواتر در منابع شیعه و سنی، نقل‌شده که پیامبر فرمود: علی با حق و حق با علی است و بار الها! حق را بر محور و مدار علی قرار بده.  فخر رازی ، تفسیر کبیر، ج۱ ص۱۶۸ و شیخ صدوق، امالی ، ص۸۹

اشاره چهارم:

علم و حکمت علوی: علی (ع) باب دانش نبوی و جامع علم اولین و آخرین و آگاه به تاویل قرآن کریم بود. حضرتش فرمود: پیامبر (ص) هزار در از دانش و حکمت به من آموخت که ازهر در هزار در دیگر، گشوده می‌شود. و در خطبه ۹۳ نهج‌البلاغه می‌فرماید: “.. فاسالونی قبل ان تفقدونی …”  سوگند به آن‌کسی که جانم به دست اوست، که از چیزی که از امروز تا قیامت واقع می‌شود و سرنوشت افراد و گروه‌های مردم و کارهایشان، شما را باخبر می‌سازم . پیامبر (ص) همه‌ی این‌ها را به من تعلیم داده است.

در خطبه شقشقیه: “سیل دانش از وجودم، سرازیر می‌شود و مرغ اندیشه را یارایی پرواز به قله‌ی دانشم نیست.” (نهج‌البلاغه، فراز اول  خطبه شقشقیه)

اشاره پنجم:

عدالت محوری علی (ع): عدالت بیت الغزل دوره کوتاه حکومت علوی است، در دیدگاه متعالی آن حضرت، عدالت از چنان اهمیت و شمول برخوردار‌است که می‌فرماید: “به خدا قسم اگر هفت‌اقلیم را با آنچه در زیر آسمان‌ها است به من دهند، تا خدا را نافرمانی و پوست جوی را از مورچه‌ی به ناروا بگیرم، چنان نخواهم کرد”  و در سایه عدالت است که مومن و کافر به مقصود خویش می‌رسند؛ یکی دین و دیگری دنیای خود را آباد می‌کند.

اشاره ششم:

شجاعت و جوانمردی: در غزوه بدر، سی‌وشش نفر از دلاوران مشرکین را کشت. در غزوه احد، نشان فتوت و جوانمردی را با خطاب ” لافتی ..” از آن خود کرد. در غزوه خندق با تمام ایمان در برابر تمام کفر بروز نمود و سنجه‌ی این عمل او برتر از عمل تمام امت‌ها قلمداد شد. فتح خیبر با دستان پرتوان و اراده‌ی حیدری او میسور و محقق شد. در ” لیله مبیت ” مدال شجاعت حفظ جان پیامبر را از پروردگار متعال دریافت کرد. (قرآن کریم، بقره ، آیه ۲۰۷)

این‌ها مصادیق اندکی از شجاعت صغرای آن حضرت است. اما شجاعت کبری و غلبه بر نفس  و هوی در آن حضرت، از توان قلم و بیان امثال ما برنمی‌آید و اهل معنا شاید بتوانند به گوشه‌های از آن اشاراتی داشته باشند.

اشاره هفتم:

امامت و ولایت: امامت از چنان جایگاه و عظمت برخوردار است که ابراهیم خلیل (ع) پس از امتحانات سخت و طاقت‌فرسا و طی مقامات نبوت و رسالت و خلت، به آن، بار یافت. امام علی (ع) که به‌منزله‌ی نفس پیامبر(ص) است، پس از او مناسب‌ترین مقام که خلافت آن حضرت است را نیز دارا است. این امر به دستور خداوند و به‌تصریح پیامبر اعظم  بارها اعلام و به مردم ابلاغ شد و حتی ابلاغ رسالت و اتمام نعمت و اکمال دین به رساندن آن امر مهم و عظیم منوط شده است. (سوره مائده آیه ۳)

اشاره هشتم:

کرم و بخشندگی و یاری ستمدیدگان و یاور یتیمان و دستگیری فقرا و مستمندان:  او کسی بود که در زمان حکومت خود که مالک گنج‌های قیصر و خزاین بلاد و کشورها بود ولی خود جز نان جو و نمک و خرما نمی‌خورد و هر آنچه از آبیاری و کاشت خرما و آباد کردن نخل‌ها به دست می‌آورد را به مستمندان و فقرا و یتیمان و… انفاق می‌کرد. انفاق‌های آشکار و نهان، روزانه و شبانگاه آن حضرت، در آیات متعدد قرآن آمده است.

اشاره نهم:

علی (ع) آیت تمام‌نما و آینه‌ی درخشان اسمای حسنای خدای تعالی:  امام علی (ع) و اهل‌بیت پیامبر (ص) مظهر تام و کامل اسما و صفات حسنای الهی‌اند. گفتار و رفتار آنان جلوه‌ی کامل اسما و صفات خداوند است. عدل الهی کرم و جود و سخاوت و رحم و عطوفت و مهربانی و… همه در زندگی اهل‌بیت پیامبر تبلوریافته و رضایت خداوند اساس حیات طیبه‌ی آنان بوده است.

اشاره دهم:

عبادت و بندگی برترین مدال افتخار امام علی (ع) و اهل‌بیت گرامی پیامبر (ص). امام (ع) تمام کمالات و مقامات خود به‌عنوان انسان کامل را بر محور عبادت و بندگی خدای متعال ، قرار می‌دادند.  و ربوبیت پروردگار متعال را مایه فخر و عزتمندی می‌دانست. ” الهی کفی بی عزا ان اکون لک عبدا و کفانی فخرا ان تکون لی ربا”  (شیخ صدوق، خصال ، ج۲ ص۴۲۰). پروردگارا!  ما را در زمره‌ی پیروان راستین آن حضرت قرار ده!